Телеграм канал «فروشگاه کاسپلی | 𝘆𝘂𝗺𝗶𝗸𝗼 𝘀𝗵𝗼𝗽»

از قضا، سرکنگبین صفرا فزود روغن بادام خشکی می‌نمود از هلیله قبض شد اطلاق رفت آب آتش را مدد شد همچو نفت بر اساس طب قدیم همیشه نتیجه قضای اکثری خدا این است که خوردن سکنجبین موجب رفع صفرا و باز شدن انسداد عروق می‌شود، روغن بادام ملیّن و هلیله برای رفع یبوست و روان‌كننده مزاج مناسب است. آب آتش را خاموش می‌کند ولی «چون قضا آید» همه بر عکس عمل می‌کند. #مولانا @mashwor

ای ایرانی خفتی و بگذشت بسی برخیز و به کار خویش بنگر نفسی ور کشته‌ شوی جز این مبادت هوسی کاین خانه از آن توست نی زان کسی رباعی | ملک‌ الشعرابهار @mashwor

بنگر ز جهان چه طَرْف بربستم؟ هیچ! وَز حاصلِ عمر چیست در دستم؟ هیچ‌! شمعِ طَرَبم، ولی چو بنشستم، هیچ من جامِ جَمَم، ولی چو بشکستم، هیچ! #خیام @mashwor

#شب_بخیر @mashwor

📎 این ویدیو نه فقط یک قصه‌ی کهن نیست، بلکه انعکاس خاموشِ تنهاییِ انسان در مقابل تکرار بی‌رحم زمان است. در دل هر فشاری که سیزیف بر سنگ می‌آورد، صدای ضربان یک روح است که به سوی معنا می‌رود — بی‌امان، بی‌وقفه، و بی‌پایان. مثل ما، او نمی‌داند آیا به قله خواهد رسید یا نه، اما همین تلاش است که او را تعریف می‌کند. سنگی که بالا می‌برد فقط سنگ نیست؛ بار تمام امیدهایی است که با دست خود ساخته‌ایم و با همان دست به عقب باز می‌گردانیم. هر بار که شکست می‌خورد، نه تسلیم می‌شود و نه فرار — فقط دوباره بلند می‌شود. این همان غرور انسانی‌ست: تعطیل‌ناپذیر بودن در برابر واپسینِ امکان‌ها. در این تصویر بی‌کلام، می‌فهمیم که زندگی مثل همان کوه است: نه باید آن را فتح کرد، بلکه باید در راه رفتن به سوی آن، معنا یافت — حتی اگر هر بار سنگ باز به پایین غلتد. سیزیف، اگرچه محکوم به تکرار است، اما در تکرارش آزاد می‌شود؛ چون دیگر نه از شکست می‌ترسد و نه از فردا واهمه دارد. او خودِ راه است — و مسیر، تنها حقیقتِ جهانِ اوست. #نغوشاک @mashwor