Телеграм канал «TEAM gratie Gods. waakzaam en dienstbaar. stop de plannen van de elites.»

bericht van Erwin Lensink Orda piraten partij: GRINDR Toyboy Rob Jetten na pedofiele notoire leugenaar Mark Rutte met grootschalige verkiezingsfraudes al sinds 2010, 2006, 2002 en 2014 en sedertdien. Natuurlijk ook pedofielenbeschermer Joris Bengevoord rond Joris Demmink, Prins Claus met snuffmovie chantage materiaal opgenomen in de Keizersgracht in Amsterdam en door hofadvocaat Frits Salomonson krijgen tegenwoordig massaal lintjes, verbaasd me niks dat Thijs van Beem en Annet Bronsvoort ook betrokken in het pedocomplot er ook in de kerk stralend bij zaten als pedonetwerk beschermende landverraders. Jaja, onze Demmink pedofielenbeschermer Joris Bengevoord, nu met lintje van Beatrix en CBDC digitale euro Videla regime dictatuur Maxima en Joris Bengevoord, koninklijk benoemd, die net als Thijs van Beem tig moordzaken oplossingen in de doofpot houdt en wordt genoemd in relatie door pedo netwerk slachtoffer Bart van Well via Adje en Paul de Leeuw zijdelings in het Demmink chantage en corruptie pedonetwerk met misbruik in de pedofielenbarren in de Paardenstraat in Amsterdam en mij is bekend dat in Breda/Tilburg die gay pedofielen ropyhnol en andere middelen in drankjes gooien om minderjarigen en studenten te verkrachten thuis, met name jongens of niet pedo Joris Bengevoord, hoe ben je eigenlijk aan je baantjes gekomen en aan de propaganda in alle media van DPG Media? www.demminkdoofpot.nl

https://nos.nl/artikel/2594285-hoe-paarse-vrijdag-in-vijftien-jaar-uitgroeide-tot-een-landelijke-actiedag Landelijk verpest kinderen en pubers dag bedoelen. Kijk die demonische blik van die jongen. Door deze activiteiten worden kinderen bezeten door de duivel. Levensgevaarlijk!!! Maak er houd je kind thuis dag van

https://archive.is/oIEZq

Toen: Turkije. Ook daar een goede tijd. Maar ik wilde door. Syrië leek de enige optie nu Libanon was afgesloten. Alleen: voor Syrië had ik een contactpersoon nodig, een adres, een visum. Ik had dat niet zo snel helder hoe streng de grens overstap was. Ik waagde toch een poging. Met de bus naar Kilis, naar de grensovergang bij Öncüpınar. Geweigerd. "Je hebt een visum nodig," zeiden ze. Teleurgesteld reisde ik door naar Gaziantep, en toen richting Irak. In de bus kreeg ik een berichtje van een kennis in Nederland. Hij bood aan te helpen: zijn netwerk in Syrië, een visum, een adres in Aleppo. Alles geregeld. Dus in plaats van door te reizen naar Irak, vloog ik vanuit Mardin naar Istanbul. En een dag later: Aleppo. ### deel 2 Aleppo en het kamp Ik werd warm ontvangen. Heel warm. Ze brachten me naar Al-Nairab, een Palestijns vluchtelingenkamp vlakbij Aleppo. We hebben gevoetbald, gegeten, rondgelopen. Ik had een geweldige gids. Twee dagen ben ik in het kamp gebleven. Uitgerust van mijn jetlag. Ik had nauwelijks geslapen. In Istanbul had ik zelfs in het voorportaal van een moskee geslapen, een paar uurtjes, omdat de moskee 's avonds dichtging maar ze me niet op straat wilden laten. In het kamp ontmoette ik Palestijnen die daar al sinds 1948 wonen, gevlucht voor het geweld. Syrië heeft ze opgevangen in dertien kampen verspreid over het land. Ik ben er inmiddels in vier geweest. De warmte, de connectie; je voelt gewoon een soort bloedverwantschap. Zielsverwantschap. Ze waardeerden me enorm als activist. We praatten via vertaal-apps, soms sprak iemand Engels. Het was bijzonder. Toen ik zei dat ik naar Aleppo-stad wilde, werden mensen bezorgd. "Het is daar nog gevaarlijk," zeiden ze. "Gevaarlijk. Geen toerisme. Armoede. De nasleep van de oorlog." Maar ik ging toch. En weet je? Het viel allemaal mee. Ik vond een betaalbaar hotel. 's Avonds liep ik urenlang door de stad. Eerst door de rijke wijk, daarna door de arme wijk. Daar voelde ik me veel meer thuis. De mensen waren vriendelijker. Praatjes op straat. Eten gekocht. Bij een shawarmarestaurant bood iemand die engels sprak me meteen hulp aan om een simkaart met zestien gigabyte data voor een goede prijs te kunnen kopen. Zo gaat dat hier. ### deel 3: Wennen aan een ander leven Ik moet eerlijk zijn: het leven hier is anders. Niet altijd schoon drinkwater. Koud douchen. De elektriciteit valt regelmatig uit. Goede Wifi is zeldzaam. In het begin leefde ik vrijwel zonder internet. Maar weet je, dat is ook goed. Afkicken van je gewoontes. De slechte én de goede. Ik heb heel lang gewild om naar het Midden-Oosten te gaan. Vaak nagedacht over hoe ik het zou aanpakken. Uiteindelijk ben ik alleen gegaan. En tot nu toe bevalt het uitstekend. Ik voel me thuis. Ik kan me aanpassen aan de cultuur, aan de wat ouderwetse levensstijl. Ik heb prachtige muurschilderingen en architectuur gezien. Toeristische plekken bezocht. Maar het mooiste zijn de mensen. De gesprekken. De connecties. Daar vertel ik je de volgende keer meer over. HOMS DEEL 2 DAMASCUS DEEL 3 EN 4 DEEL ..... Tot dan, Max student Arabisch

# Brieven uit het midden Oosten/ Nabije oosten - verenigde Arabische landen missie tour Support eenheid en solidariteit aan Gaza en mensen in nood ### Brief 1: De (onmogelijke) weg naar Aleppo Inleiding reis column Max international. Lieve lezers, geintresseerden, Welkom bij mijn eerste brief. Ik schrijf je vanuit Syrië, waar ik nu 3 weken ben. Deze column schreef ik 1 week geleden voor een platform die hem uiteindelijk niet plaatste en niks meer van zich laat horen? Deepstate censuur overal en mijn stem en reis mag geen podium krijgen in de mainstream en alternatieve media? Waarom toch altijd zoveel censuur bij Maxi Max? Maar laat me bij het begin beginnen. Ik ga niet te veel in op waarom ik Nederland verliet. Dat verhaal is uitgebreid besproken en ook nog keihard in progress: Hoger beroep ingesteld. Wat ik wel kan zeggen ik wist vrij snel na mijn christelijke bekering dat ik mijn levens roeping buiten Europa mocht verwachten vanaf mijn 18de levensjaar wilde ik zending missionaris worden vanuit Gods Universele kerk uiteindelijk heb ik hier ook 4 boeken over geschreven maar die zijn nog niet gepubliceerd. De boeken heb ik geschreven in 2012/2013/2014. Toen ik door de corona crisis een switch maakte van Straat predikant/theoloog in opleiding naar stop de Cabal/satan elite activist Kleine vrij natuurlijke gebeurende overstap maar wel heel heftig Van nooit geweld en nooit arrestaties naar wekelijks politie geweld en arrestaties Van werken in de thuiszorg in Amsterdam naar het hele land door reizen en ook naar Belgie en Duitsland vooral Brussel en Berlijn waren heel intens en bijzonder. En uiteindelijk in de bak/gevangenis belanden voor 5 maanden daarna enkelband en huisarrest en terreur van de reclassering 2 maanden lang Media verbod Spreek verbod Reis verbod Contact verboden. Daarna weer 3 weken vast en daarna hoger beroep met psychiatrische/psychologische onderzoeken met als advies tbs en dwangopname. Ternauwernood onder de dwang opname uit kunnen komen. Vanaf de fakkel tot mijn vertrek heb ik in Nederland nooit een normaal leven kunnen leiden en het actvisme ook nooit los kunnen laten . Wel heb ik met mij mijzelf en inner circle afgesproken dat als ik de kans zou krijgen om te vluchten bij een nieuwe sort of Kaag fakkel incident en ik lang de bak in zou moeten dat ik dan meteen naar het buitenland zou gaan zonder om te kijken en dat heb ik GODZIJDANK ook kunnen doen . Maar nu even over de reis Samen met een goede vriend ben ik vanuit Duitsland na daar ongeveer 3 dagen te hebben gezeten op reis gegaan, richting Bulgarije. Het liep anders dan gepland. We strandden in Kosovo. Mijn vriend/chauffeur ik heb geen auto en geen rijbewijs was vergeten dat je in Europa overal papieren van de auto nodig hebt. Servië weigerde ons. Noord-Macedonië later ook. Maar weet je, ondanks die tegenslagen was het een prachtige reis. Duitsland kende ik al, maar daarna werd het pas echt bijzonder. Oostenrijk. Slovenië. Kroatië. In Bosnië had ik voor het eerst echt het gevoel: ik ben in een andere wereld. Montenegro was kort. En Albanië; wat een bergen, wat een uitzichten. Vanuit Kosovo vloog ik naar Libanon. Daar ging het mis. De douane arresteerde me. Ze dachten dat ik me bij Hezbollah wilde aansluiten, omdat ik zei dat ik naar Zuid-Libanon wilde, naar de grens met Israël. Na onderzoek kwamen ze erachter dat ik een actieve Palestina-activist ben. Ze hebben me het land uitgezet en teruggestuurd. Terug in Kosovo. Een tijdje rond gereisd en aan mezelf gewerkt en God diep gezocht in gebed en stilte. Leuke tijd gehad, maar ook stressvol. Ik wist niet goed hoe verder, toekomst perspectief onduidelijk. Libanon weigerde ook om geld terug te geven of om mij opnieuw te laten komen in hun verklaring over mijn weigeren waren ze heel vaag en tegenstrijdig en drie keer veranderde ze hun verklaring en uiteindelijk werd ik het land uitgezet voor mijn eigen veiligheid zeiden ze.