Схаваўся ў царкву ад дажджу:
знянацку
зірнулі знаўпроць сьвятыя.

Блукаю па Вільні.
На даўніх мурах
новыя назвы.

Пакінуты дом. Зазірае ў акно
галінка зялёнай вішні:
няўжо нікога?!..

Падпіў — і трымаецца што ёсьць сілы
аберуч за бохан хлеба:
стары вясковец.

Цягнецца з коміна дым
па-над сьнежным бязьмежжам:
адна сьцяжына — і тая ў неба.

Тулю да грудзей абярэмак
паленаў скалелых:
і ў нас будзе нарэшце сьвята!..

Прыгажосць, пра якую Дастаеўскі казаў, што яна выратуе свет, ратуе свет пастаянна, спрадвеку — сама-ахвяруючыся, самапераўзыходзячыся, перакульваючыся ў сваю дыялектычную процілегласць — у пачварнае, і такім чынам далучаючы гэтую другую палову свету да сябе.

Вострыць і вострыць дзюбу
аб камень крумкач:
ну, ляці ўжо, досыць!..

Лужына.
Захапіла
жоўты кляновы ліст
і зашклілася лёдам:
Ейны!..

Каменьне ў затоцы,
сярод каменьня шэрыя качкі:
восеньскі морак.

Такі прыгажун,
а зажураны: неба ня хоча
ужо ўсьміхацца табе, сланечнік?!.

Зьмяркаецца.
У парку крычаць вароны -
і крыкам намацваюцца, што яны ёсьць.

Адгарадзіўся ад навакольля
плотам зь бярозаў і соснаў
і сам за німі стаіўся: лес.

Азірнуўся —
нехта бяжыць па маіх слядах:
сухое лісце.

«І што за пачвара?!.»
— крычаць
узбураныя вароны:
знікае
за дрэвамі верталёт.

І гэта не тое,
і тое не гэта:
з вядра
выкідвае смецце варона.

Адкладаю меч — ён нецярплівы, і з ім я небяспечны найперш самому сабе, бо дарэшты не ведаю, хто мне ёсць хто (хто сябра, хто вораг, хто здрайца, а хто проста старонні) і хто самому сабе я сам; абапіраюся на шчыт — ён умее чакаць.

Калі ў далёкай далечыні рэйкі пачынаюць супадаць — так і павінна быць. Але калі яны пачынаюць супадаць у блізкай блізіні — гэта ўжо катастрофа.
З там і тады катастрофа настойліва ссоўваецца ў тут і цяпер, даказваючы і паказваючы, што няма нічога, што магло б з ёю зраўняцца, адужаць яе, пераўзысці.
І бесперапынна, сцвярджаючы нейкае правіла ці паўтараючы мантру, соўгаюцца па рэйках цягнікі, не дазваляючы ім ні канчаткова супасці, ні раз’яднацца.

«І сонца некалі пагасне...»
Як для каго і як якое сонца: чалавек не толькі тая самая постаць, што аб’явілася і распазнаецца, але і не тая самая, і, жывучы, не толькі памірае, але і нараджаецца — з новым сонцам і для новага сонца.

Сярод малых і вялікіх, простых і ганаровых помнікаў, калі абыходзіў сялецкія могліцы (могілкі), найбольшую ўвагу прыцягнула і кранула нейчая магіла з невядома якіх часоў: на ёй не было ні крыжа, ні хоць якога знаку, і яна амаль уцягнулася ў зямлю.
У ёй выяўлялася нешта, што было сутнасцю саміх могліцаў: не ўзвышацца над зямлёй, а супадаць з зямлёй, не заставацца, а знікаць.