Спадчына — ніва, што прарастае ў наступнасць.
Не засвоіўшы змест, захаваны ў спадчыне, апынаемся не гатовымі да сустрэчы з наступнасцю: яна проста не настае.
Наступнасць не там і не тут, не потым і не тады, а выйсце з сябе, і ўсякая зёлка напамяць ведае гэтае выйсце.
Што да чалавека, дык ён вынятак, і выйсце, пра якое ідзе гаворка, нібыта памятае, а забыў, нібыта захоўвае, а згубіў; ён заблудзіўся ў часе, і вобразы рэчаіснасці яго захопліваюць і гуляюць з ім у сваю гульню.
Іду да руні — паразумецца з сабой і светам.