Көптен мазалап жүрген ой.
Мықтылардың арасында өзімді әлсіз сезінемін. Солардың істегені мен өзімнің жасағанымды салыстырып, қарап, кейде өзімді жек көріп. Олар жеңсе, мен шын қуанамын, еңбегінің ақталғанына мәз боламын.
Бірақ, менің шамамның жетпегендігі, өзімнің жеткіліксіз іс-әрекеттерімді көріп ашуым келеді. Барлық жерде бірінші болғым келеді, бірақ оның мүмкін емес екендігін білемін.
Осындай кезде өзімді эгоист сезінемін, ойларымды да сан-саққа шашыратып тастауға тырысамын, бірақ кейде "сен неге жете алмайсың осындай жетістікке?" дегім келеді өзіме...