Телеграм канал «Mohammad Discovery»

توی پاییز بود فک کنم، هوا نه خیلی گرم بود نه خیلی سرد، شب توی اتاق چهارنفره مون بودم، سال دوم، من و محسن و امین و سعید، با اینکه رفیق بودیم، ولی به نظر میومد جفتمون خوب جور نشده بود، هر تایمی از روز یکی خواب بود، جوری از فاز اتاق خارج شده بود که سال بعد هیچ کدوممون دیگه باهم توی یه اتاق نبودیم، بگذرم از این تیکه و بگذرم که سه تاشون الان کانادا هستن، شب حامد توی اتاق ما بود، دید من دارم با پیراهن می خوابم، گفت با پیراهن؟ راحتی باهاش بخوابی؟ توی سن ٢٠ سالگی تا حالا بهش فکر نکرده بودم، خوابه دیگه می خوابی، بعد از اون جمله فکر کنم رفت تو مخم، دیگه بعدها هیچ وقت با پیراهن عادت نداشتم بخوابم، یه سال قبلش هم یادمه من با زیرشلواری و پای برهنه توی سالن فوتسال بازی می کردم، پژمان که اونم الان کاناداس گفت، محمد شورت ورزشی بپوشی و عادت کنی به کفش خیلی راحت تر می دوئی. هنوز تو ذهنم هست، راحت چی؟ دوئیدنه دیگه. روزگار میگذره، لایف استایل ها عوض میشن، عادت های جدید شکل می گیرن، یهو می بینم بعد پونزده سال، پر از محدودیت و عادت شدم، پنجره اتاق صبح ها نباید آفتاب مستقیم بزنه، کفش فلان مدل باشه که کمرد درد نگیرم، من که یه عمر توی زمین خاکی و سنگلاخی با پای پتی توی روستاهای کازرون فوتبال بازی می کردم، الان تو خود تهرون هر سالن فوتسالی رو نمیرم اگه خیلی کف پوش مناسبی نداشته باشه، کاری به گذر سن و حساسیت های جسمی در این گذر سن ندارم، چون هست ولی فقط این نیست،اون زمان در زندگی کل هدف و تمرکز من فقط رسیدن به یه سری خواسته ها بود، تو هستی که درس بخونی و مثلا مهندسی بشی که بتونی مستقل بشی که مثلا آینده بهتری داشته باشی، دیگه انگار هیچ متغیر و هدف جدی دیگه توی ذهنم هک نشده بود، انگار حساسیت فقط همین بود، انگار ذهن فقط روی یه سری چیزای خاص فریز شده بود، فقط شاخک هاش برای اونا آلارم میداد، برای خوابیدن نیاز به تشک طبی عجیب و غریب نبود، نه اون جنس رهایی اون مدلی ارزشمنده و نه این مدل که آدم برای هر چیزی یه سلیقه و عادتی داشته باشه، همین مرور افکارم بود

مسکن اصلی

داشتم امشب فکر می کردم، که یکی از بهترین قدرت هایی که یه فرد می تونه داشته باشه چیه، دیدم هیچی مثل قدرت بخشیدن نیست، هم از جنس انجام دادنش و هم از جنس اثرپذیری روی خودش، یهو درون خودم رو می بینم پر از خشم های مختلفم، پدر و مادر و خونواده، معلم و مدرسه، دبیرستان و دانشگاه و خوابگاه، دوستام، همکارام و هر کسی که میاد تو ذهنم، بار این خشم ها اینقدر زیادن و اینقدر درون رو درگیر کرده، افکار رو زخمی کرده که باهاشون آروم نیستم، چه خودآگاه و چه ناخودآگاه ، این خشم ها منشا کلی اشتباه میشن، کلی خطا، کلی تصمیم و آسیب، تا جایی که عمیق ترین خشم رو آدم نسبت به خودش داره، هر کی هم عموما می دونه چه خشم هایی نسبت به خودش داره، وقتی که این قدرت رو به دست بیاره که هم راحت بقیه رو ببخشه و هم بعدا خودش رو ببخشه، آروم تر میشه، قرار می گیره و با خودش عمیق تر به صلح می رسه.

شاید برای زن ها این متن خیلی قابل لمس نباشه، ولی مرد ها عموما از یه جایی به بعد هیچی دیگه اونقدر به هیجانشون نمیاره، هیچی دیگه اینقدر بهشون لذت نمی ده، بیخود نیست که از یه سنی به بعد رادیو و اخبار گوش می دن، تنها تفریحشون میشه دیدن فوتبال، تهش خیلی موجودات خوشحالی نیستن به اون معنا، خوردن بستنی دیگه براشون هیجان نداره و خوردن غذا یه مسکنی با حداقل دوپامین برای استرس و اضطرابشون باشه، شاید خیلی کم آدما ازش صحبت می کنن، حتما من صورت بندی خوبی ازش ندارم، ولی کافیه فرصت کنن و در این باره صحبت کنن، یهو می بینی اون سفرهای مجردی با دوستاشون جزئ آخرین لحظات خوششون برای خیلیا بوده.

هم فاز شدم باهاش از صدای مهیار و مهراد خیلی خوشم اومد

هیچ وقت این جنس رفتارا رو نمی فهمم، به خصوص وقتی عکس قاتل رو می بینی، میگی چه طور با این قد وزن تونسته یه ورزشکار رو به قتل برسونه، الان کل کشور رو می خواین بسیج کنین یه قاتل رو پیدا کنن، بقیه قاتل ها و قتل ها چی؟ بعد قاتل رو پیدا می کنن، مقتول زنده میشه؟

آموزش پرسونا به سبک مهدی تدینی در علوم سیاسی :)