Телеграм канал «Mohammad Discovery»

دوس دارم برای مهیار تکست بنویسم اجرا کنه :)

ما این کلمه دیسیپلین رو زیاد می شنویم، نمی دونم ترجمه ی چی براش خوبه، شاید بگن نظم شخصی، ولی به نظر میاد همون دیسپیلین جا افتاده، از این بگذریم که این باشگاه پنج صبحی ها، سخنرانان انگیزشی و موفقیت زیاد ازش گفتن، درست گفتن ولی چون نا به جا ازش گفتن و سعی کردن نسخه پیچی کنن آدما بدفاز شدن باهاش. ولی از این بگذریم که کی گفته و کلا چی گفتن، بیام سوال اصلی رو از خودمون بپرسیم، چرا به دیسیپلین نیاز داریم؟ برای اینکه بفهمیم چرا بهش نیاز داریم، بیایم یه تشریح وضعیت کنیم، اصلا وضعیت ما چی هست که دیسپیلین قراره به ما کمک کنه. پراکندگی ذهن ذهن پر آشوب و پرفشار تصمیم گیری زیاد ایده پردازی بدون خروجی بهره وری پایین عدم رضایت از خود عدم توسعه مهارت ها حس نداشتن دستاورد نصفه رها کردن کارها و ایده ها وضعیت بدتر شدن در گذر زمان عدم پایبندی به قول ها و قرارهای شخصی عدم مدیریت انرژی بی نظمی در خواب و خوراک استرس دائمی و نامشخص بی نظمی در خواب و خوراک نداشتن زمان با کیفیت برای خود حس خالق نبودن و چیزی را منظم خلق نکردن میشه به این لیست کلی آیتم اضافه کرد، همه این ها یه مفهوم رو برای ما دارن عدم رشد، یه حس سکون و درجا زدن و بعضن شرایط نسبت به گذشته بدتر شدن، عموما چنین وضعیتی رو هممون تجربه کردیم، درونش بودیم و هستیم و خواهیم بود، اما چرا این اتفاق افتاده؟ چون ما خودمون رو از دست دادیم، مدیریت خودمون و مالکیتون خودمون رو از دست دادیم، دائم داریم در تنش ها، آشفتگی ها، بی قراری ها، اضطراب ها و استرس های مختلف پاسکاری میشیم، بهتر می دونین خودتون که اتفافا توی چنین شرایط هایی چیکار می کنیم خودآزاری بیشتر، رفتارهای اعتیادی بیشتر سیگار مشروب خشم پرسه زنی در فضای سوشال و رفتارهای معمول دیگه. پس قدم اول اینه که باید مالکیت خودمون رو پس بگیریم، مالکیت زمانمون، تمرکزمون، انرژی مون روش باز پس گیری این مالکیت، همون ابزار دیسپیلین هست، کمک می کنه که رها نشیم، دیسپیلین یه نوع سخت و اگرسیو از رفتار نیست لزوما، یه نوع متفاوت از بودن هست برای بازپس گیری خودمون و تمرکزمون اصلا چه طور کار می کنه؟ دیسپیلین قراره که تصمیم گیری های اتوماتیک رو بیشتر کنه که فضای ذهنی باز تر بشه، استرس ها و تنش های اضافی کنار زده بشن و مسیر رشد هموارتر بشه و بتونیم نمودش رو در گذر زمان در خودمون ببینییم. و چه طور شروع میشه؟ عموما با کارهایی که به فیزیک بدن مربوط هست، چون فیزیک بدن خیلی سریع اثر می کنه، در تمام ابعاد وجود خودش رو نشون میده یه تایم مشخصی خوابیدن و بیدار شدن یه تایم های مشخصی ورزش کردن یه تایم های مشخصی مطالعه کردن یه تایم های مشخصی یه کاری کردن در واقع بدن عادت می کنه یه تایم های مشخصی یه کاری رو انجام بده فکر اضافه و پیچیده نمی کنه، یه اقدامی رو منظم انجام میده و چون منظم انجام میشه، اثرش رو می تونه ببینه، چون اثرش رو می تونه ببینه حال و روانش بهتره و چون حال و روانش بهتره، تصمیم هاش بهتره و همین طور مثل یه حلقه مثبت هی بخش های مختلف رو تقویت می کنه و چون منظم در یک بازه ای مرتب تکرار میشه، به مرور مالکیت خودمون، زمانمون و انرژی مون رو می تونیم به عهده بگیریم. دیسیپلین حتما تفریح توش هست، حتما ملال توش هست. به همین دلیل همیشه دوس داشتم از کلمه روتین استفاده کنم. حس مثبتی داره و بار معنای ملموس تری هم داره.

بخش زیادی از انرژی و توانمندی نیروی کار واقعا در سازمان ها هدر می ره، هم به خاطر خودشون هست و هم به خاطر اجبار به بودن در یک سازمان، واقعا اگه نیروی کار بتونه عصرها برای مهارت و زمانش برنامه ریزی کنه، هر فردی توی هر موقعیتی می تونه به خیلی از پروژه های دیگه هم فکر کنه، از سوشال مارکتر و سئو و محتوا گرفته، تا مدیر محصول و برنامه نویس و مدیر پروژه مجبور میشن بیشتر خودشون رو درگیر کنن، به درآمد بیشتر فکر کنن، خیلی از پروژه های کوچیک رو انجام بدن، کلی مغازه، کارگاه، رستوران، تولیدی، آنلاین شاپ هست که واقعا نیاز به کمک دارن، نیاز به کارکردن به صورت پروژه ای دارن، اما نمی دونن چیکار کنن، بخش زیادی از نیروی کار در شرکت ها هم چون صبح تا شب توی شرکت به زمان متعهد شدن، نمی تونن کار دیگه بکنن، تلاشی بکنن، حالشون از بودن و موندن و بهره وری کم زیاد خوش نیست، فرصتی هم برای انجام کارای پروژه ای با تمرکز بیشتر رو ندارن، اگه بتونن چنین مسیری رو سمتش برن، هم تجربه های متفاوت می تونن داشته باشن، هم درآمد بیشتر

من می بینم که عموما کارفرماها به خصوص اونایی که هم فاندر هستن و هم مدیرعامل چقدر از بهره وری نیروی کار ناراضی هستند، در کنارش هم میبینم نیروی کار چقدر از حقوق و کیفیت فضای کار (ابهام، پراکندگی، مسیر شغلی نامشخص و ... ) ناراضی هستند. یک دوس دارم که کلا جای کارمند بگم نیروی کار، چون واقعا نیروی کار هست، فقط شیک و پیکش کردیم، فضای کار هیچوقت قرار نیست محل زندگی ما باشه و قرار نیست بخش زیادی از روز ما رو به خودش بگیره، پس چون می گیره اومدیم خود فضای کار رو شیک و پیک کردیم، در واقعیت درباره ش حرف نمی زنیم، ولی در پس ذهنمون می دونیم برای چی کار کنیم، برای پول کار می کنیم، یادگیری و رشد و هر ادبیات قشنگ دیگه ای هم قراره در خدمت اون پول باشه، چون که قراره سطح ما رو بالاتر ببره که در آینده بتونیم پول بیشتری به دست بیاریم، در واقع یه جور سرمایه گذاری هوشمندانه س. از خیلی از واقعیت های کار که به نظرم نیازه خیلی صریح و شفاف ما امروز در جامعه ایران درباره ش صحبت کنیم، یه سری راه حل ها هم خیلی می تونه به هممون کمک کنه. 1-کارکردن می تونه جای 8-9 ساعت در روز، بشه 5-6 ساعت، حتی 4 ساعت به خصوص توی فضای تهران به خاطر شلوغی و ترافیک و هزار تا موضوع دیگه، میشه کار از ساعت 7 صبح شروع بشه، ساعت 12 کار تموم بشه، ساعت 13 هر کی خونه ش باشه. ولی توی این ساعت به طور تمام و کمال مشغول به کار باشه، اینترنت گردی، توییتر اینستاگردی، گپ و گفت ها و شوخی و بازی های همکارا و کلی موضوعات حاشیه ای دیگه ای اصلا نباشه، نه 2-3 ساعت از روزش رو توی ترافیک تلف می کنه، کمک می کنه زندگی هر فردی هم بهتر نظم بگیره. می فهمم که ممکنه بگید خیلی از شرکتا تازه عصر هستن و جلسات و هر چیزی، میشه برای این بخش ها هم راه حل دید، نیروی کار توی این دو تا تایم تقسیم بشن، حقوق هم بین افراد تقسیم بشه. چرا چنین پیشنهادی دارم. به خاطر بهره وری. فرد می تونه زمان تلف شده توی ترافیک و هر جای دیگه نداشته باشه. کارفرما از اینکه 5 ساعت کار با بهره وری کامل انجام میشه خیلی خروجی بهتری داره، شرکت ها یاد می گیرن که بیشتر روی بهره وری و فرآیندها کار کنند و این قصه و بازی ها توی جلسات بدون خروجی سازمانی رو رها کنن. 2-چه بخوایم قبول کنیم چه نخوایم، ما زمان و مهارتمون رو می فروشیم، چه به عنوان فاندر و مدیرعامل، چه به عنوان کارمند، همه همون نیروی کار هستند. زمان و مهارت ما، یه ارزشی رو خلق می کنه، به شدت موافق پرداخت های مالی در همون روز هستم، جنس روز مزد بودن، این به این معنی نیست قراردادهای یک روزه قراره باشه، بخش زیادی از جامعه ما هنوز هیچ درک درستی از پول ندارن، پول رو نفهمیدن، پول رو درک نکردن، زحمتی که خودشون برای پول میکشن، جنس خرج کردنش، حتی نسبت به ارزشمندی پولی که از کسی دریافت می کنن، این پرداخت روزانه یه جنس تلنگری داره، من امروز دریافتی یک میلیون داشتم، یا پنج میلیون داشتم. آیا واقعا 1یا 5 میلیون برای اون کسب و کار ارزش ایجاد کردم، اصلا ارزشش رو داشت؟ می فهمم که خیلیا ممکنه وایب بد بگیرن مگه ما برده ایم، یا کارگریم، یا هر چی؟ ولی این ها هیچ مفهومی ندارن، خروجی و نتایج هست که مهمه، فرض من اینه که ما نیروی کاریم، نیروی کار برای پول داره کار می کنه، پول قراره توی این شرایط سخت کشور به خصوص تهران به بقامون کمک کنه، پس هر چه بهره وری بالاتر باشه بهتره، این پرداخت روزانه دستمزد به بهره وری به نظرم کمک می کنه. وقتی موارد یک و دو روی هم جمع بشن. نیروی کار می تونه برای بقیه روزش هم برنامه ریزی خوبی داشته باشه، می خواد ورزش کنه، تفریح کنه، یه کار دیگه کنه و درآمد دیگه داشته باشه، یا هر چیزی، زمانش تحت اختیار خودش هست، پولش رو هم بهتر می تونه مدیریت کنه، چون روزانه میاد دستش و حساب و کتاب بهتری براش داره.

توی پاییز بود فک کنم، هوا نه خیلی گرم بود نه خیلی سرد، شب توی اتاق چهارنفره مون بودم، سال دوم، من و محسن و امین و سعید، با اینکه رفیق بودیم، ولی به نظر میومد جفتمون خوب جور نشده بود، هر تایمی از روز یکی خواب بود، جوری از فاز اتاق خارج شده بود که سال بعد هیچ کدوممون دیگه باهم توی یه اتاق نبودیم، بگذرم از این تیکه و بگذرم که سه تاشون الان کانادا هستن، شب حامد توی اتاق ما بود، دید من دارم با پیراهن می خوابم، گفت با پیراهن؟ راحتی باهاش بخوابی؟ توی سن ٢٠ سالگی تا حالا بهش فکر نکرده بودم، خوابه دیگه می خوابی، بعد از اون جمله فکر کنم رفت تو مخم، دیگه بعدها هیچ وقت با پیراهن عادت نداشتم بخوابم، یه سال قبلش هم یادمه من با زیرشلواری و پای برهنه توی سالن فوتسال بازی می کردم، پژمان که اونم الان کاناداس گفت، محمد شورت ورزشی بپوشی و عادت کنی به کفش خیلی راحت تر می دوئی. هنوز تو ذهنم هست، راحت چی؟ دوئیدنه دیگه. روزگار میگذره، لایف استایل ها عوض میشن، عادت های جدید شکل می گیرن، یهو می بینم بعد پونزده سال، پر از محدودیت و عادت شدم، پنجره اتاق صبح ها نباید آفتاب مستقیم بزنه، کفش فلان مدل باشه که کمرد درد نگیرم، من که یه عمر توی زمین خاکی و سنگلاخی با پای پتی توی روستاهای کازرون فوتبال بازی می کردم، الان تو خود تهرون هر سالن فوتسالی رو نمیرم اگه خیلی کف پوش مناسبی نداشته باشه، کاری به گذر سن و حساسیت های جسمی در این گذر سن ندارم، چون هست ولی فقط این نیست،اون زمان در زندگی کل هدف و تمرکز من فقط رسیدن به یه سری خواسته ها بود، تو هستی که درس بخونی و مثلا مهندسی بشی که بتونی مستقل بشی که مثلا آینده بهتری داشته باشی، دیگه انگار هیچ متغیر و هدف جدی دیگه توی ذهنم هک نشده بود، انگار حساسیت فقط همین بود، انگار ذهن فقط روی یه سری چیزای خاص فریز شده بود، فقط شاخک هاش برای اونا آلارم میداد، برای خوابیدن نیاز به تشک طبی عجیب و غریب نبود، نه اون جنس رهایی اون مدلی ارزشمنده و نه این مدل که آدم برای هر چیزی یه سلیقه و عادتی داشته باشه، همین مرور افکارم بود

مسکن اصلی