Телеграм канал «Mohammad Discovery»

این ایونت رو بچه های خارج از دانشگاه شریف هم می تونن باشن فقط باید ثبت نام کنند

🎓 انجمن علمی دانشجویی مدیریت شریف برگزار می‌کند: 📌 مسیرهای واقعی ساختن روایتی صمیمی و کاربردی از شکل‌گیری یک مسیر حرفه‌ای از ایده تا اجرا؛ از تصمیم‌گیری برای شروع، تا ساختن یک محصول آموزشی و رشد در فضای شرکت‌ها. در این نشست، محمد جعفری، بنیان‌گذار و دبیر علمی نهاد مشهور و ارزشمند مدرسه بوژان، درباره منطق تصمیم‌گیری و شروع مسیر حرفه‌ای، داستان شکل‌گیری مدرسه بوازن و ورود حرفه‌ای به مدیریت محصول و رشد در سازمان‌ها با دانشجویان گفت‌وگو خواهد کرد. این برنامه به میزبانی دکتر سید علیرضا میرباقری برگزار می‌شود. 🗓 دوشنبه ۲۴ آذر 🕰 ساعت ۱۸ تا ۲۰ 📍 سالن دکتر مشایخی، دانشکده مدیریت شریف 🔴 شرکت برای دانشجویان و علاقه‌مندان به شرط ثبت‌نام آزاد است. ▫️▫️▫️▫️▫️ ⚪️ انجمن علمی دانشجویی مدیریت دانشگاه صنعتی شریف تلگرام | اینستاگرام | لینکدین | یوتیوب | آپارات | پادکست

این سال ها وقتی بچه هایی رو که مهاجرت می کنم رو می بینم، توی مهاجرت سختی های زیادی هست، فرهنگ جدید، آدمای جدید، غریب بودن و خیلی چیزای دیگه، اما بعد یه مدتی قرار می گیرن، دیگه اون جون کندن های توی ایران رو ندارن، بدوئم موفق شم، اضطراب های عجیب و غریب رو مثل توی ایران با خودشون حمل نمی کنن، زندگیشون بدو بدو به اون معنا دیگه نیست، سالای اول زیاد تحت فشارن، اما کم کم می فهمن در جریان زمان و گذر عمر و زندگی هم قرار بگیرن، انگار نمی خوان کسب و کار شخصی خودشون رو داشته باشن، نمی خوان لزوما پولدارترین به هر قیمتی باشن، ترجیح میدن روتین های زندگی شون رو داشته باشن، سفر برن، ورزش کنن و کمتر در سوشال نتورک ها باشن، منظورم این نیست لزوما خیلی بهشون خیلی خوش میگذره، اما انگار تعریفشون از موفقیت و زندگی و زمان کمی عوض شده، انگار خارج شدن از یه بستر مریض، نگاهشون رو به زندگی متفاوت کرده و تازه خودشون رو بهتر شناختن که چی می خواستن و چی می خوان

بزرگ ترین درس زندگی، فهم همین مفهوم هزینه فایده س حرف جدید و متفاوت اونجاس که میگه بزرگترین دستاورد من توی زندگی خانوادمه

تا حالا شده یه دوستی اومده پیشتون یه مشورتی ازتون خواسته باشه و شما راهنمایی ش کردین و از اینکه قبلش اینقدر مسیر رو اشتباه رفته دلت براش سوخته، به نظرم همه مون شده، واقعیتش درد همینه، ما از نفهمی هامون بد ضربه می خوریم، خیلی وقت ها هم نمی دونیم راه بهتری هست، روش های بهتری هم هست، متاسفانه این موضوع هر چقدر به سمت افراد کم درآمدتر یا در محیط کم برخوردارتر هست، بیشتره. درسته خیلی وقت ها شرایط و موضوعات و مسئله ها پیچیده هستن، اما گاهی وقت ها مشکلات خیلی راه حل های ساده تر و حداقل بهتری دارند، هیچی والا دارم به نفهمیدن های خودم توی یه سری موضوعات فکر می کنم، که بعدها راهشون رو پیدا کردم و برای اون زمان از دست رفته و غصه هاش افسوس می خورم، واقعا همیشه راه های ساده تر و بهتری هست، که اصلا روح ما هم خبر نداره ازشون، فقط نتونستیم متخصصش رو پیدا کنیم، بدونیم که برای هر مسئله ای حتما کسی هست که تجربه خوبی داره، متاسفانه پیدا کردنش هزینه داره، ولی خیلی کمک کننده س

دوس دارم برای مهیار تکست بنویسم اجرا کنه :)

ما این کلمه دیسیپلین رو زیاد می شنویم، نمی دونم ترجمه ی چی براش خوبه، شاید بگن نظم شخصی، ولی به نظر میاد همون دیسپیلین جا افتاده، از این بگذریم که این باشگاه پنج صبحی ها، سخنرانان انگیزشی و موفقیت زیاد ازش گفتن، درست گفتن ولی چون نا به جا ازش گفتن و سعی کردن نسخه پیچی کنن آدما بدفاز شدن باهاش. ولی از این بگذریم که کی گفته و کلا چی گفتن، بیام سوال اصلی رو از خودمون بپرسیم، چرا به دیسیپلین نیاز داریم؟ برای اینکه بفهمیم چرا بهش نیاز داریم، بیایم یه تشریح وضعیت کنیم، اصلا وضعیت ما چی هست که دیسپیلین قراره به ما کمک کنه. پراکندگی ذهن ذهن پر آشوب و پرفشار تصمیم گیری زیاد ایده پردازی بدون خروجی بهره وری پایین عدم رضایت از خود عدم توسعه مهارت ها حس نداشتن دستاورد نصفه رها کردن کارها و ایده ها وضعیت بدتر شدن در گذر زمان عدم پایبندی به قول ها و قرارهای شخصی عدم مدیریت انرژی بی نظمی در خواب و خوراک استرس دائمی و نامشخص بی نظمی در خواب و خوراک نداشتن زمان با کیفیت برای خود حس خالق نبودن و چیزی را منظم خلق نکردن میشه به این لیست کلی آیتم اضافه کرد، همه این ها یه مفهوم رو برای ما دارن عدم رشد، یه حس سکون و درجا زدن و بعضن شرایط نسبت به گذشته بدتر شدن، عموما چنین وضعیتی رو هممون تجربه کردیم، درونش بودیم و هستیم و خواهیم بود، اما چرا این اتفاق افتاده؟ چون ما خودمون رو از دست دادیم، مدیریت خودمون و مالکیتون خودمون رو از دست دادیم، دائم داریم در تنش ها، آشفتگی ها، بی قراری ها، اضطراب ها و استرس های مختلف پاسکاری میشیم، بهتر می دونین خودتون که اتفافا توی چنین شرایط هایی چیکار می کنیم خودآزاری بیشتر، رفتارهای اعتیادی بیشتر سیگار مشروب خشم پرسه زنی در فضای سوشال و رفتارهای معمول دیگه. پس قدم اول اینه که باید مالکیت خودمون رو پس بگیریم، مالکیت زمانمون، تمرکزمون، انرژی مون روش باز پس گیری این مالکیت، همون ابزار دیسپیلین هست، کمک می کنه که رها نشیم، دیسپیلین یه نوع سخت و اگرسیو از رفتار نیست لزوما، یه نوع متفاوت از بودن هست برای بازپس گیری خودمون و تمرکزمون اصلا چه طور کار می کنه؟ دیسپیلین قراره که تصمیم گیری های اتوماتیک رو بیشتر کنه که فضای ذهنی باز تر بشه، استرس ها و تنش های اضافی کنار زده بشن و مسیر رشد هموارتر بشه و بتونیم نمودش رو در گذر زمان در خودمون ببینییم. و چه طور شروع میشه؟ عموما با کارهایی که به فیزیک بدن مربوط هست، چون فیزیک بدن خیلی سریع اثر می کنه، در تمام ابعاد وجود خودش رو نشون میده یه تایم مشخصی خوابیدن و بیدار شدن یه تایم های مشخصی ورزش کردن یه تایم های مشخصی مطالعه کردن یه تایم های مشخصی یه کاری کردن در واقع بدن عادت می کنه یه تایم های مشخصی یه کاری رو انجام بده فکر اضافه و پیچیده نمی کنه، یه اقدامی رو منظم انجام میده و چون منظم انجام میشه، اثرش رو می تونه ببینه، چون اثرش رو می تونه ببینه حال و روانش بهتره و چون حال و روانش بهتره، تصمیم هاش بهتره و همین طور مثل یه حلقه مثبت هی بخش های مختلف رو تقویت می کنه و چون منظم در یک بازه ای مرتب تکرار میشه، به مرور مالکیت خودمون، زمانمون و انرژی مون رو می تونیم به عهده بگیریم. دیسیپلین حتما تفریح توش هست، حتما ملال توش هست. به همین دلیل همیشه دوس داشتم از کلمه روتین استفاده کنم. حس مثبتی داره و بار معنای ملموس تری هم داره.