Телеграм канал «با قلم محمودزاده»

۲۶ مرداد ۱۳۶۹، روز با شکوه آزاده‌ها پیش‌کش به آزاده‌هایی که؛ هنوز با مرامند با شمایم، شما آزاده‌ای که دست نداری تا ببوسمش، در شکنجه‌گاه اردوگاه موصل ۲ جا گذاشتی؟ و تو که پا نداری تا به گلاب ناب بشویمش، در میدان مین والفجر مقدماتی چند تکه شد؟ تو که سیمای زیبایت با گاز خردل و یا در سلول انفرادی زندان بغداد این گونه شد؟ شنوایی‌ات را با سیلی افسر بعثی از دست دادی؟ با تو هستم آزاده‌ای که چشم نداری تا زیبایی شقایق را ببینی؛ آیا نشان زخم شلاق اردوگاه تکریت نیست؟ هنوز در خلوت شب نخلستانی که محل اعدام آزاده‌های بی‌نام و نشان همچون ابوترابی بود، چون ابر بهاری می‌گریی؟ آه از نجوای خسته آزادگان در سلول اردوگاه الانبار، گاه ابوترابی در نیمه شب به عمد، تنهایتان می‌گذاشت که از زخم نامردمی‌های روزگار خود را سبک کنید. چه شبها که در ایران کوچک( اردوگاه‌ها) گرسنه سر بر بالین ابوترابی به خواب رفتید، اما سربلند بودید. مرحبا که از اعتبار آزادگی‌ات در ایران بزرگ( پس از بازگشت به وطن) اختلاس ‌نکردی و در خلوت گمنام این دیار مظلوم زندگی می‌کنی. رنج دوران می‌کشی؟ لبخند بزن؛ ادامه اجر آزادگی است جانم. آنجا دشمن رودررو و اینجا دشمن تودرتو. کاش آزاده‌ها افسانه بودند. خانواده‌های آزاده‌های در بستر کهنسالی، شب‌ها، قصه مقاومت انان را در برابر تحقیر روانی افسران بعثی برایشان زمزمه کنید. بگذارید با آرمان‌های خود بگریند و بخندند تا همچنان بر زندگی مسلط باشند. تا که همچنان روح بلندابوترابی مقتدای آنان باشد. آیا لبخند این آزاده در این روزگار سخت شیرین نیست؟ https://t.me/Mahmoudzadeh12/226 https://t.me/nmahmoudzadeh