#верш
#буйна

Паднябесны гук
рушыць
ад трахеі
і да звязак хронасу.
Гук,
адпачатку не здатны быць ні галосным,
ні зычным.

Я блукала
сорак гадоў,
каб вызваліцца з ягонага палону.

Я блукала і шукала дом,
дзверы ў які
на бліжэйшае стагоддзе
зачыненыя.

Пакуль я не скую ключ
з рэшты медзяных слёзаў
прыкрае долі.

Хто дыктуе мне прыкрасць?
знікні, дыктатару.
бо я цябе пранясу
у магілу.

Хто дыктуе мне прыкрасць?
золак і захад,
я пранясу вас
у магілу.

Каб вы не забіралі маё Сонца,
маё змушана ціхае Сонца.
Сонца,
з якім я б ажанілася,
калі б не мядзяны ключ.

#верш
#госць
#maładaja_źnička.

імя тваё — меч у грудзях,
чатыры літары – чатыры суддзяў.
абвінавачаная ў пачуццях
я іду да цябе насустрач.
чаму й навошта?
няма адказу.
голас твой — таямніца сказаў.
і я хацела бы бачыць
твае светлыя вочы
апошні раз
ля абраза.

#ADM
❗Напамінаем!

#верш
#госць
#Zhubleny_Lichtaryk

Заснуць, не зважаючы на сьвітанак.
Прачнуцца, калі сонца ўжо пайшло.
Празрыстая лёгкасьць маіх фіранак
Надзейна захільвае шчыльны змрок.

За ёй не відаць ні імжы, ні сьцюжы,
Узоры вычварныя вабяць зрок.
За ёй не чуваць ні імшы, ні службы.
І мне так утульна. Па гэты бок.

Мне часам здаецца, навокал космас,
А я на прасторавым караблі
Лячу ў невядомасьць, лячу да зорак.
Далей ад людзей і усёй Зямлі.

Я бачу тады рэчаіснасьць нечым,
Падобным на казкі мінулых год.
Ніхто не штурхае цябе у плечы.
Ніхто не марудзіць твой шпаркі ход.

Ня ведаю, можа калі так будзе,
Што я абуджуся - а там сьвятло,
Паветра сьвежае ў поўных грудзях,
І па-над горадам сьпеў званоў.

Але неістотна ўсё насамрэч.
Бо покуль надзея яшчэ жыве,
Мы вольныя самі запальваць сьвечы,
Мы вольныя самі сьпяваць сабе.

#верш #Анатоль_Мікулін

Старое - Новае

Цяжка стала з працягам гадоў
Новыя твары, новыя мары.
Адны каштатоўнасці змянілі мінулыя
І ўсе пайшло зноў па чарзе,
Новае змяняе старое, старое вяртаецца як новае.
І колькі б ты не хацеў, ніколі гэты круг не замкнуць
Бо што старыя, што новыя рэчы, заўсёды змяняць адзін аднога будуць.

#верш
#Nichto_Absalutna

Сон

Апоўначы ў цьмянае зацені столі
Прывідныя постаці ціха кружаць,
Хвалямі плыннымі сьцены пакою
Усчынаюць прастору і час размываць.

У імглістым завоканьні рэдкія фары,
Ціхае шастаньне зданяў-машын,
Раз-пораз прамень месяцовы скрозь хмары
Праб’ецца, бы ваб ў змрок аблуднай душы.

Павольна заплюшчацца створкі павекаў,
Парвецца апошняя сувязь з быцьцём -
І плоймы ў міжзор’і схаваных сусьветаў,
Напоўняць надзвычнасьцю мройнаю сон.

І вось я стаю на вяршыні гары,
Падножжа ахутана морам аблокаў,
Пад хваляю ўзьвею трымцяць валасы,
За сьпінаю водгульле сьцішаных крокаў.

Праз колькі імгненьняў поруч мяне
Зьяўляецца старац у дзівосным уборы:
Карона з праменьня ў яго галаве,
А мантыі крысьсе сатканае з зораў.

Адзін чаравік цалкам зроблены зь льда,
Другі - з магмы з самага сэрца вулькану,
На ветры кратаецца ўсьцяж барада,
Сабраная з кропляў сівога туману.

Акінуўшы позіркам здань незнаёмца
Наважыўся першым парушыць бязгучча:
"А хто вы такі? Пашто засьціце сонца?"
Адказ гулкім рэхам разлогаваў у кручах:

"Я ёсьць тая сіла, што дорыць паветра,
Змаганьня, бязвольля ў пустэчы ідэі,
Стваральнік нязьлічнага мноства Сусьветаў,
Даю я і роспач, і промень надзеі,

Бытаваньне маё будзе доўжыцца вечнасьць
І зь вечнасьці буду я час адмяраць,
Я ёсьць і зачын, і канец усяму ў сьвеце,
Я здольны стыхіі сабе пакараць"

У грудзях усё сьцяло: "Няўжо бачу я Бога?"
"Усяк здатны па-свойму мяне менаваць.
Камусьці Сусьветам, камусьці прыродай -
Я ў розных абліччах магу паўставаць".

"Скажы ж мне тады, а навошта ўсё гэта?
Навошта нам зло, калі прагнем дабра?
Навошта нам шэрасьць асеньняга неба?
Адчай? Смутак? Боль? Паняверка? Мана?"

"Бяз зла дабрыня больш ня будзе адвагай,
Бясхмарнае неба ня поіць зямлю,
Адчай ды мана - цана шчасьця ды праўды,
Спрадвеку суладнасьць я сьвету даю"

У галаве незьлічоная процьма пытаньняў,
Але тэрмін размовы сыходзіць у нябыт.
Перад самым імгненьнем майго прачынаньня,
Покі шлях у іншасьвецьце яшчэ не закрыт,

Я з унутранай спрагай ледзь чутна пытаю:
"Навошта ж нам сьмерць і навек забыцьцё?"
Стары пасьміхнуўся і перад расстаньнем
Спакойна сказаў: "Каб цанілі жыцьцё".

Наўкол яшчэ цёмна. У вокнах завея.
За спробай разьвеяць няпэўнасьці дым,
Неспадзявана прыйшло разуменьне,
Што ў сьне размаўляў я з сабою самім.

#верш
#буйна

Такія, як я,
плачуць крывёю
штогод,
штомесяц,
штотыдзень.

Такія, як я,
плацяць крывёю
за агульначалавечы
першародны грэх.

Такія, як я,
жывуць крывёю,
ейным цёкам
па венах,
па ранах
на рэбрах.

Такія, як я,
адказваюць крывёю
за знішчэнне жыцця.

Такія, як я,
магутнейшыя,
страшнейшыя
за ўсіх палкаводцаў.

Але скажыце:
калі я – забойца,
то чаму кроў
мая?

#верш #МайВерасЦалаваў

я кінуты на раллю
немаўля Тэлемах
бездапаможна дрыгаюся
пакуль мой бацька
ці то манюка ці то вар’ят
старанна буксуюць лыткі
ад Ітацкай зямлі незадаволена
моршчыцца струк
я аракулам чую
як збочвае плуг
я выкрыкваю красамоўна
ў сваім старагрэцкім “уга”
лёс крэпкамурнае Троі
мядзяназбройных Данайцаў
і здрэвапабудаванага каня

магчыма як вернецца тата
я таксама атрымаю
драўлянага скакуна

потым быў бляск дасьпеху
блізка мама была
ніхто карабель не паверне
Нікога чакаем назад

мой канал зь вершамі: https://t.me/mien_harbata

#верш #скатазаўра

Спадзяюся, мяне зараз не заб'юць за расейскую мову... Пакуль не атрымліваецца вершы па-беларуску пісаць, але ж вось... Я жывая і часам нават нешта пішу

***

На осколках разбитого лета
Я построю счастье свое,
Я привыкну, что ты не со мною где-то -
Буду знать, что теперь не вдвоём.

На остатках горящего солнца
Буду греть я мечту свою,
Из осколков разбитого сердца
Буду клеить любовь мою.

На остатках былого счастья
Я построю, как Ной, ковчег.
Чтобы было куда вам деться,
Миллионы разбитых сердец.

14.09.2022

Спасылка на асабісты канал: @grustnozavra

#малюнак #birdcherry

гамон я запорхалася