==========
#проза
#А_Б (Telegram)
==========
Капцы - Дубцы
Хтосьці побач закурвае. Я нэрваваўся, што спазнюся, але раз нехта толькі закурвае – аўтобус прыйдзе не скора. Азіраюся, а вакол шмат людзей і ўсе незадаволеныя. Колькі кабецін, колькі мужычкоў і пару бабуль. Цікава з кім я яшчэ перасякуся. Незнарок я станаўлюся слухачом і чую старую п’есу, цытаты з вечнай класікі:
- А ён ёй гаварыў, што няма сіл
- А яна яму, што болей не магу
- І здаецца, во любоў прайшла
- А Інка во, параніла нагу.
- Да ты што? Не можа быць!
- Па ёй відаць: не ўмее жыць.
- Ану цішэй вы бабці *!
Гаркнуў той, хто закурыў. Відаць, ён прачнуўся раней за ўсіх, бо твар ягоны, нават у параўнанні з бабулямі, азызлы і хваравіты. Але, як яно бывае вельмі часта, цярпенне ягонае скончылася занадта позна і ў далечы ўжо поўз аўтобус. Нечым ён і сапраўды нагадваў хрушча. Ягоная старая абшыўка – хіцін, што хавае ў сабе нутро мінулага: ягоны водар і насельннікаў. Наш натоўп загаманіў, хтосьці казаў “наканецта”, нешта проста хмыкнуў. А я маўчаў.
Працяг: https://telegra.ph/Kapcy---Dubcy-07-05
● ● ● ● ●