Дүние тартымды жаратылысы қызық болғандықтан емес, дүние тартымды мен өз-өзімнен оның мастығына қашқым келгендіктен… санамды улап ақылымды мас ете алғандықтан ғана керек маған дүние… маған мас болу не үшін керек? Неге өз-өзімнен қашамын? Себебі қазіргі “МЕНім” Руһым үшін өте тар. Қазіргі МЕНім дән секілді бұл дүниеге егілген. Әлі ашылып бұтақтары көкке ұласқан ағашқа айналмады. Ұласса Руһым раһаттанар еді енді сыйдым деп. Қазіргі тарлығына қарамастан сабырмен МЕНіңді кеңейтуге разы болсаң дүниеге деген қызығушылығың азаяды. Оның шын келбетін көре бастайсың. Оған мас болуың азаяды. Жүрегіңе ақиқат Нұры түсіп жеңілдей бастайсың. Нұр жүректегі нәпсіден келген отты өшіреді, ақылды тафаккурмен тоқып ұлғайтады, оған нәр болады. Нәтижеде жүрегің кеңейіп Руһыңа көбірек орын бөлінеді. Кеңейген жүрек ыдысыңмен тек жақыннан емес, одан әрі алыстан сүюді үйрене бастайсың. Алыстан сүюің уақыт пен кеңістікті тесіп өту қасиетіне есік ашады. Нәтижеде осы ғасырда отырып өткен ғасырлардағы оқиғаларды сезіне бастайсың. Үйіңде отырып Қағбаның ауасын сезіне бастайсың. Тіпті әрі қарай өссең бұл дүүниеде жүріп О дүниені тамашалай бастайсың… Жалпақ сөзбен айтсақ, адам радио секілді. Антеннасы, яғни жүрегі үлкейген сайын алыстағы ақиқаттарды аулай алады. Бірақ жүректі кеңейту жауапсыз қалған нәпси қалауларыңнан тұтанған отқа сабыр етіп күюмен ғана болатын нәрсе. Нәпси қалауларыңа ия деген сайын ол от тұтанбай жүрегің қызбаған темір секілді жаңа пішінге ауыспайтындай қап-қатты болып тұрады. Оны отқа салып әбдән күйдіріп, қыздырып, шоқтай қып-қызыл һәлге әкелгеннен кейін ғана сынақ балғасымен ұрып-ұрып пішінін өзгертуге болады, ұлгайтуға болады. Суық жүрек өзгермейді… Негізгі асыл мақсат - ол алыстан сүюді үйрену…