Бугун бир араб қўшним таъсирли воқеани айтиб берди:
Яқинда бир киши вафот этибди. Банкдаги пуллари 300 млн риёл (80 млн доллар) экан. Қарашса, яқин меросхўрларидан ҳеч ким йўқ экан. Маҳкама ходимлари изланиб, унинг уч узоқ жияни (амакиваччасининг ўғиллари) борлигини аниқлашипти. Уларни чақириб: - Фалончини танир эдингизми?, - дейишипти. - Ҳа, ора-сира кўришиб турардик, кейинги йилларда биз билан алоқа қилмай қўйган - депти меросхўрлар. - Амакингиз вафот этди. Сизларга банкдаги пуллардан фалонча пул қолди, ҳар бирингизга 100 млн риёлдан, - депти қози. Пулларни ҳамда қолдириб кетган кўчмас мулкларини ҳам уларга хатлаб бергач, қози уларга депти: - Кўриб турибсиз, амакингиз охиратга сафар қилди. Ҳозир унинг савобга энг муҳтож пайти. Маслаҳатим шуки, сизга қолдириб кетган миллионлардан ҳар бирингиз 1 млндан ажратиб, 3 млнга яхшигина мўжаз бир масжид қуриб, амакингизга атасангиз, савоби сизга ҳам, унга ҳам бориб турар эди, - депти қози. Шунда ҳар бири юз млн ҳамда кўчмас мулкка эга бўлган меросхўрларнинг иккиси шу 1 млнгина пулни беришдан бош тортган экан!
========
Хулоса, пул ўзингизники экан вақтда эҳсон ва садақани қилиб олинг. Зеро, сизга фойда берадигани ҳам шу бўлади.
Аллоҳ таоло Қуръони каримда марҳамат қилади: “Уларни буюк даҳшат ғами босмас. Уларни фаришталар: “Бу сизларга ваъда қилинган кунингиздир”, деб кутиб оладилар”. Анбиё сураси, 102-оят. Қиёмат куни одамлар ўйлаганларидек барча учун даҳшатли эмасдир. Балки, у кун берган аҳдида собит бўлган ва “Ла илаҳа иллаллоҳ” калимаси устида вафот этган ва ушбу кунга амал қилган зотлар учун ажойиб ва гўзал кундир. Албатта у Кун ажойиб кун бўлади... Қайта тирилсанг ва қарабсанки, фаришталар сенга мунтазирдирлар ва сени кутиб олишмоқда... “Уларни фаришталар: “Бу сизларга ваъда қилинган кунингиздир”, деб кутиб оладилар”. (Анбиё сураси, 102-оят). Албатта у Кун ажойиб кун бўлади... Қачонки, сен у кунда кутиб олинсанг ва бутун оламларга қичқирган куйи шодланажак кунингдир. “...Мана, менинг китобимни ўқиб кўринглар! Албатта мен ҳисоб-китобимга йўлиқишимга ишонардим”, дейдир”. (Ҳааққо сураси, 19-20-оятлар). Албатта у Кун ажойиб кун бўлади... Қайта тирилсангу, ортингда сенинг шодлигингга шерик бўлаётган ва сенга эргашиб келаётган зурриётингни кўрсанг... “Ўзлари иймон келтириб, зурриётлари уларга иймон билан эргашганларнинг зурриётини уларга қўшдик...” (Тур сураси, 21-оят). Албатта у Кун ажойиб кун бўлади... Қачонки, сен илк маротаба улардан Аллоҳ рози бўлганлар жамоасида кетиб бормоқдасан, сенинг олдингда йўлбошчи бўлиб Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам юриб бормоқдалар... “Бир кундаки, унда Аллоҳ Набийни ва у билан бирга бўлган иймон келтирганларни шарманда қилмас. Уларнинг нурлари олдиларида ва ўнг тарафларида юриб борадир...” (Таҳрим сураси, 8- оят)
Кимки мутолаа ва ўқишни ўз билганича амалга ошираркан, унинг қалби нурланиб ёришмайди ва шариатни ўзининг асл ҳақиқатига кўра билиб, англамайди. Энди кимки уни ўргатувчи, таълим берувчи олимсиз ўқир экан, у мағрурдир, шуҳратпарастдир. Хулоса: Фойдали илмни устоздан ўрганилади, ўзбошимчалик билан мутолаа қилинмайди. Ўқилса ҳам, устознинг тавсияси билан ўқилади.
Абдуллоҳ ибн Амр ибн ал- Ос ривоят қилади: “Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламнинг «Аллоҳ таоло илмни бандалардан тортиб олмайди, уни уламоларни вафот топдириш билан тортиб олади. Одамлар бирорта ҳам уламо қолмаганидан сўнг динни тушунмайдиганларни ўзларига бошлиқ қилиб оладилар. Сўнг, улардан сўрайдилар. Улар билмасдан фатво айтадилар. Ўзлари ҳам адашадилар, ўзгаларни ҳам адаштирадилар» деганларини эшитганман”,- деб айтган.
Умар ибн Абдулазиз раҳимаҳуллоҳ дедилар: “Кечалари ибодатларда қоим, кундузлари рўза ила соим киши агар тилини тиймас, муҳофаза этмас экан, қиёмат куни касодга учрайди, боридан маҳрум бўлади”.
Ибн Абдулбаррнинг «Тамҳид» китобидан.
Изоҳ: Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Муфлис кимлигини биласизларми?” деб сўрадилар. Улар: “Бизнингча, муфлис дирҳами, ҳеч вақоси йўқ кишидир”, дейишди. Шунда у зот: “Умматимдан (бўлган) муфлис қиёмат куни намоз, рўза, закот билан келади. Шу билан бирга буни сўккан, бунга туҳмат-бўҳтон қилган, бунинг молини еган, бунинг қонини тўккан, буни урган ҳолида келади. Шунинг учун бунга ҳам, унга ҳам унинг савобларидан (олиб) берилади. Агар (зулм қилган киши) зиммасидаги (қарзлари) тўланишидан аввал савоблари тугаб қолса, (даъвогарлар) гуноҳи унга юкланади. Кейин жаҳаннамга ташланади”, дедилар.
Имом Муслим, Имом Термизий, Имом Аҳмадлар ривоят қилган
Ажрашган қиз ота уйига қайтиб борса, у ердаги келинга бу ёқмайди. Худди, ота уйи келинники-ю, қиз эгаллаб олаётганек. Аслида эса, ота уйида қизнинг ҳам ҳаққи бор. Балки келинникидан ҳам кўпдир.
Агар ота тирик бўлса, уй отаники, ўлган бўлса қизнинг меросдан улуши бўлади. Келиннинг эса тўғридан-тўғри меросга ҳаққи йўқ. Афсус, кўпчилик буни билмайди-да!
Аллоҳ таоло Нисо сурасида марҳамат қилади:
«Эй иймон келтирганлар! Бир-бирларингизнинг молларингизни ботил йўл билан еманг» (29-оят). «Ким буни тажовузкорлик ва зулм ила қилса, албатта, уни оловга киритиб, куйдирурмиз. Бу эса Аллоҳга осондир» (30-оят).
#Манзиллар Гуноҳ заҳарли чаёнга ўхшайди. Чақса қалб бошлиқ бутун танани фалаж қилади. Тана ибодатга, ақл тафаккурга ва тил зикрга ярамай қолади. Ташдан келаётган ваъз таъмини қалб туймай қўяди. Яхшиямки иймон аталмиш иммунитет бор. Акс ҳолда унинг заҳри инсонни ҳалок қилган бўларди. Аммо гуноҳ қайта-қайта чаққан танада бир кун иммунитет ҳам ўлади.
Ё Аллоҳ, Қиёматда мен билан муомалада фақат шу ҳадисни ҳужжат қилгил!
Ибн Умар розияллоҳу анҳу ривоят қиладилар: "Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг шундай деганларини эшитдим: "Мўмин одам Қиёмат куни Раббисига яқинлашади. Шунда У унинг пардасини очади ва у гуноҳларига иқрор қилдиради: "Бу гуноҳни танидингми? Мана бу гуноҳниям танидингми?" дейди. Банда: "Ҳа Раббим, танидим" дея жавоб қилади. Шунда У: "Сенга уларни сатр қилгандим, энди бугун уларни кечираман", дейди ва яхшиликлари саҳифасини беради".
Фитрат тавҳидни танийди. Лекин муҳит уни асфала софилинга қайтаради. Илло бундан фақат мўминлар омонда қолади.
"Сўнгра (у Биз ато этган шундай гўзал сурат ва мукаммал хилқатнинг шукрини қилмасдан, куфру туғён йўлига кетгач), уни асфала-софилинга (яъни, энг тубан дўзахга) қайтардик" ("Тин" сураси, 5-оят).
