​​Апісанне сустрэчы з паўстанцамі з ліста Міхала Андрыёлі да Ўладзіслава Міцкевіча, сына знакамітага паэта:

«Сярод бору бліснуў ствол стрэльбы, а пасля мы ўбачылі пешы пікет. Мы яшчэ не дайшлі да яго, як з глыбіні лесу пачуліся воклічы і праз хвіліну адтуль вываліла купка ўзброенай моладзі. Разнастайнасць іх вопраткі, чырвоны колер, старыя скруткі, упрыгожана срэбрам ды золатам зброя, дзёрзкія загарэлыя асобы і гучная весяласць гэтак уразілі нас, што ад гэтага жывапіснага відовішча мы доўга не маглі апамятацца. Людзі, адарваныя ад знешняга свету, убачыўшы кагосці, хто адтуль прыбыў, з цікавасцю ловяць навіны. Чалавек, які быў табе абыякавы, тут робіцца даражэйшым. Нехаця марыш аб спакойных часах, а тут вакол лес і царскія жаўнеры, і ты не ўпэўнены ў тым, ці не будзе раніцай на гэтым месцы ляжаць твой труп. Падтрымліваецца вялікімі калодамі агонь, вясёла трашчыць, гухкае ды гуляецца з ветрам. Варушацца галіны дрэў над нашымі галовамі. Пад магутнымі стваламі іх хаваюцца дзеці Літвы. Дзівяцца навакольныя дрэвы, бо тут гучна ды вясёла, верхавіны дрэў у вечары нібы ператворваюцца на маскоўскія штыкі, што неўзабаве будуць пратыкаць грудзі гэтай непакорнай ды адважнай моладзі. Пытанні і адказы сыплюцца як шалёныя. Пад шатамі высокіх дрэў ляжаць у беспарадку дываны і скураныя падушкі, сакваяжы, зброя, мапы, паперы, алей ды гарэлка. Афіцэр паўстанцаў прыжмурыўшы вочы, сядзіць, абапіраючыся на пень, і прыслухоўваецца да размоў. З іншага боку вогнішча ліецца гарбата, і вартавы з абозным разносяць яе ды частуюць сяброў па зброі. Упершыню, гучна ды вольна вымаўляем мы: «Свабода. Літва. Братэрства». Усё вельмі радуюцца, не відаць сумных асобаў».

У касцёле святога Андрэя Баболі ў Полацку адзначылі 500-годзе выдання Францішкам Скарынам "Малой падарожнай кніжыцы".

Біскуп Алег Буткевіч адзначыў: Францішак Скарына з’яўляецца для нас прарокам; тым, хто ў сваім жыцці перадусім прагнуў жыць Божым словам і ім дзяліцца.

Паўстанцы 1863-64 гг.