Комил йўлда кетаётиб, йўл четида қўл силкиб турган аёлни кўрдию тўхтади.
— Шаҳаргача борасизми? — деб сўради аёл.
Комил бош ирғаб, «ҳа» ишорасини қилди. Аёл машинага ўтирди. Комил машина кўзгусидан аёлга зимдан боқиб кетаркан, «мунча гўзал бўлмаса бу аёл», деб қўйди ичида. Бир-икки оғиз гап отиб кўрди. Аёл тўғри маънода жавоб қайтарди. У борган сари аёлга маҳлиё бўлиб борарди.
Комил аёлига: «Сендан бошқасига қиё боқсам, йигит эмасман», деб доим айтиб юрган гаплари эсга тушди. Эсга тушдию, ўзидан нафратлангандай бўлди.
Комил: «Аёлим билиб турибдими?» — деган ўй-хаёллар билан кўзгудан яна аёл томон боқди ва яна бир-икки оғиз гап отмоқчи бўлди, негадир журъат қилолмади.
Комил аёлини ишхонаси ёнидан ўтаётиб, йўлни нарги томонида аёлини бегона машинага ўтираётганига кўзи тушди. У тезда аёлига сим қоқди.
— Алло! — деди аёли...